Zègk hilste van mich

Koeplèt 1:
’t Waar veur ’t eesj in mien laeve, opèns waar ich sjtapel verleif.
Mien alles hauw ich wille gaeve, veur e muulke van mien hartedeif.
Doe koum ich op sjtraot ‘m ‘ns taenge, en zoug ‘m inèns van naobie.
De weurd bleeve vas in mich sjtaeke, mer doe, sjtraolentaere zag hae :

Refrein:
Zèg hilste van mich, ich hawt zoo van dich,
ich kèn d’r bekans neit van sjlaope.
Woo ich mich op sjpich, is e muulke van dich,
mien hertje sjteit gans veur dich aope.
Och koosjte èns zègge: “Ich hawt van dich !”,
ich zeen ’t gesjreeve op dien gezich.
Woo ich mich op sjpich, is e muulke van dich,
mien hertje sjteit gans veur dich aope.

Koeplèt 2:
Ich weit dat ich allezelaeve daen daag mich herinnere zal.
Hauw veer òs e muulke gegaeve en wanjelde euver de wal.
De buim vol mit frisje gruin blaedjes en veugelkes mit fiene zank.
Nei, noots zal ich daen daag vergaete, wie hae nog èns vroug op die bank :

Anja Bovendeaard Wim Kessels