Minne, minne maonesjien

Refrein:
Minne, minne maonesjien bie ’t Aenjepuilke,
dao verlank toch jeder zittesj junkske nao zie vruike.
Sjteure mòt geer hun neit doon, maak veural gei laeve,
es ze zich zo’n heerlik, lekker muulke dao gaon gaeve.
Zeen ’t ter soms twee, of auch waal èns drie, geer mòt ’t akseptere.
Zeed ‘r soms sjaloes, blif einvoudig thoes om uch te ammezeiere.
In de minne maonesjien kènt me dat belaeve.
Daoveur lik ’t Zittesj park zo sjoon en fien gelaege.

Koeplèt 1:
Ich höb ei Zittesj maedje lere kènne,
en ich mot uch bekènne, ich woort op sjlaag verleif.
Ich höb ‘m in de uigskes èns gekeke,
en doe is gebleke, ’t waar ‘ne hartedeif.

Koeplèt 2:
Dae sjnaak, dae pakde vlot zich al ei muulke,
midde in ’t kuulke van mien rechterwang.
Gans zach vroug hae aan mich, wurs doe mie maedje,
en op dat duuster paedje sjtòng veer nog lang.