Dao woo 't wuivend kaore sjteit

Dao woo ’t wuivend kaore sjteit, mit bloume langs de kantj,
die plekskes die vergaet ich neit, dat is oos Limburgs landj.
Woo grote buim te bluije sjtaon, langs zònnige paedjes,
woo wieke van de meule sjlaon, al jaore lank.
Dao woo ich lekker dwale gòng, langs hei en wei en zandj,
dao woo mien eige weigske sjtòng, dat is oos Limburgs landj.
Dat is ’t sjoonste sjtökske grondj waat veur mich besjteit.
Al gaon ich gans de waereld ròndj, dat vènj ich neit …..
Woo vèndj geer zo’ne sjoone wal, wie dae om Zitterd lik.
Woo vèndj geer zo’ne Baandert al, ès geer uch dem bekik.
‘ne Kolleberg, ’n sjteine sjloes, wae vuilt zich dan hiej nog neit thoes.